Witam!
Teraz pragnę przejść do tematu surowej gliny, oraz do jej pozyskiwania na żwirowni. Tak jak już wspominałem najpowszechniej występującym gatunkiem gliny jest glina szara i czerwona. Różnią się one od siebie nie tylko kolorem, ale również cechami fizycznymi i strukturalnymi. Glina czerwona swój kolor zawdzięcza tlenkom żelaza w niej zawartymi, poza tym nadaje się do wypalania w piecu ceramicznym. Trzeba ją do tego specjalnie przygotować, jeśli jest dobrej jakości wystarczy dodać jedynie piasku szklarskiego Poza tym jest mniej plastyczna i mniej kurczliwa, co oznacza, że przy jej wysychaniu mniej popęka. Zaleta jest taka, że do małych form nie jest potrzebny stelaż, czyli rodzaj rusztowania, by glina nie załamała się pod własnym ciężarem. Natomiast glina szara jest zdecydowanie bardziej plastyczna. Nie nadaje się jednak do wypalanie chyba, że doda się do niej palonki, czyli gliny "schudzonej", wypalonej w temperaturze ok. 800 st.C.
Teraz pragnę przejść do tematu surowej gliny, oraz do jej pozyskiwania na żwirowni. Tak jak już wspominałem najpowszechniej występującym gatunkiem gliny jest glina szara i czerwona. Różnią się one od siebie nie tylko kolorem, ale również cechami fizycznymi i strukturalnymi. Glina czerwona swój kolor zawdzięcza tlenkom żelaza w niej zawartymi, poza tym nadaje się do wypalania w piecu ceramicznym. Trzeba ją do tego specjalnie przygotować, jeśli jest dobrej jakości wystarczy dodać jedynie piasku szklarskiego Poza tym jest mniej plastyczna i mniej kurczliwa, co oznacza, że przy jej wysychaniu mniej popęka. Zaleta jest taka, że do małych form nie jest potrzebny stelaż, czyli rodzaj rusztowania, by glina nie załamała się pod własnym ciężarem. Natomiast glina szara jest zdecydowanie bardziej plastyczna. Nie nadaje się jednak do wypalanie chyba, że doda się do niej palonki, czyli gliny "schudzonej", wypalonej w temperaturze ok. 800 st.C.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz